Nonchalant hangend op de bank kijken ze samen naar wegmisbruikers.
De moeder en haar 19 jarige puberzoon.
Het beeld vult zich met levensgevaarlijke inhaalmanoeuvres, telefonerende chauffeurs die onder de noemer haast gas bijgeven en de politie die na aanhouding de strafmaat aangeeft.
Het geeft stof tot praten; “hoe eerlijk is de straf bij de overtreding”, vanaf de bank is beleid immers zo gemaakt.

En terwijl deze zoon nog 4 koekjes tegelijk in zijn mond gooit scheurt hij ook zijn post even open. “Wat” en hij zit rechtop, ogen als op steeltjes gericht op de brief in zijn handen.
DE brief komt van het RDW en maakt melding van boeteoplegging van jawel € 350,=.

DE overtreding is het niet op tijd verlengen van de schorsing van een scooter. Nou ja scooter, een frame wat al ruim een jaar lang in de garage staat.
Deze had hij keurig afgemeld bij het RDW maar hij is vergeten de schorsing te verlengen.
nu drie dagen na de bewuste datum wordt die forse boete opgelegd.

Belachelijk, achterlijk, de superlatieven schieten over tafel en haperend rood verschoten hoort de moeder hem zeggen: “niets doe ik fout en niemand wordt ook maar een seconde in gevaar gebracht”.

In de weken die volgen vallen alle veroordelingen gemeld in het nieuws extra op; zware mishandeling , 240 uur taakstraf. “Je kunt hier beter iemand in elkaar slaan” wordt vaker herhaald.
De boete zit hem dwars, het RDW had ook eerder kunnen waarschuwen, ze doen het erom, burgertje pesten. Het vertrouwen in de rechtstaat komt te voet en gaat te paard.

Hij heeft dan al een brief geschreven aan de inspecteur RDW. Gemotiveerd dat hij echt was vergeten de schorsing te verlengen en benadrukt dat deze scooter nooit buiten de tuinmuren is geweest.
Er is geen onwil, de drie andere scooters op zijn naam zijn immers wel keurig verzekerd.
Het vertrouwen in de overheid daalt tot onder het vriespunt wanneer de afwijzing van de inspecteur binnenkomt. Voor de opgelegde € 350,= moet hij 70 uur werken, het jeugdloon is immers € 5,36 per uur.

Wanneer de boete binnenkomt besluit hij toch om gebruik te maken van het beroep, zuchtend dat het vast niets gaat uitmaken. Zoveel mogelijk in eigen woorden en als moeder zie ik hoe hij lijdend onder het zwaard boven zijn hoofd zo ontzettend mooi zijn kant van het verhaal opschrijft.

En dan, exact 4 maanden na de eerste brief komt er een besluit van de officier van Justitie; zijn beroep wordt gehonoreerd met strafvermindering. De boete wordt gehalveerd. Het blijft een heel bedrag voor een inmiddels 20 jarige die nu € 6,20 per uur verdient. Deze burger besluit dat hij dit accepteert, hij zal het overmaken.
In de strikte betekenis is hier geen sprake van mediation, partijen hebben geen gesprek, wisselen naar elkaar geen inzichten en belangen uit en komen niet tot een volledige overeenkomst.

Toch is er ruimte gebleken om waar de burger actief het contact zoekt met de overheid er wel geluisterd wordt. De uitleg van deze jongen heeft de officier van justitie wel bewogen om de boete te halveren. Deze jongen heeft zijn mediation capaciteiten ingezet voor zijn aandeel om naar een oplossing te komen.

De kunst van deze jongen is dat hij ging vertellen wat hem bezighield en dat hij niet zijn boosheid, verontwaardiging als gal ging spuwen naar die overheid.
Dat zien we ook bij wegmisbruikers, de overtreder die eerlijk is en de eigen fout ook durft te erkennen komt er beter vanaf.

Auteur: Gonny Feenstra, mediator met diverse specialisaties

Mediation tussen Burger en Overheid kan zoveel bijdragen.